بیا از این مردهایی باشکه کلیدشان همیشه یادشان می رود

بیا از این مردهایی باش،که کلیدشان همیشه یادشان می رود...
که من هر روز مجبور شوم در را باز کنم و زیر لب غر بزنم:حواس پرت...
و بی توجه به اخم های من صدای خنده ات تمام خانه کوچکمان را بگیرد...
از همان مردهایی باش،که دلم برای صدایش تنگ شود که خودم را بچپانم در بغلش و آماده شنیدنش شوم...
از همان هایی که حال بد آدم را از نگاهشان می خوانند...
که برای آرام کردنم دلیل و منطق را کنار بگذاری،و لجبازی هایم را خریدار باشی...
قبل از هرچیز رفیق و همراه من باشی...
اصلا این ها را فراموش کن...
ببین جان من...
تو هرطور که می خواهی باش،اما باش...
با همین اخم همیشگی و غرور مردانه ات،
همین جذبه و نامهربانی ات...
فقط از همان مردهایی باش که هستند،
که بودن را بلدند...