شعر لکی لک امیر در وداع با شیرکو بیکس
شعر لکی لک امیر در وداع با شیرکو بیکس
داخم شیرکو
شیرکو شور شعرت گیان و سوخان سزانم
داخ مه رگت بی که س شاوار ئه رن لرانم
توریسکه ی ئاگری ئه ر ئی وولات چوله
کورا بی و کوشریا ئاگر گویر باوانم
خه م مه رگت خه م خمانت شیرکو
کله که و کو بی ئه ر بان خه رمان خه مانم
شیرکو تو داخ بیکه سیت برده ژیر گله وا
من گیر و گیروده ی زلم و جور ناکه سانم
چوو باز جه نگی ک پایتی ئه ر په ر بال ووژ
هه نی پایم دیم زام حورده تیر خیشانم
شه رت بو بیکه سیت ئه ر وولات جار بکیشم
بسزم پی بی په نای بنچینه و هه م باوانم
ئی دودمان من و تونه دودمان بی که سیکه
پی تو و پی دودمانم شیرکو په ریشانم
په ریشانم په ریشان تر ئه ژ هه رروژگار ته لی
ده رد مه رگت ماموسا نیشته ئه رئازای سوخانم
بی که س تا کی بنالیم پی هه ژاری باوانمان
ئی هه ژاری باوانه هاوار پشت شکانم
وه ئی گشت ساله ل سیه پشت و پنای نه رسی
ئه وه ره سی خنجه ری بی په ل پو ئیه ک چه کانم
داخ بی که سی شیرکو داخ بی برای برا
چوار چله گه باوان و خه رمان دودمان چویچانم
ئی هه مکه هاوار تونه شیرکو نه پی بی که سی
بی که س ی و بی برای نیشتمان باوان رمانم
ماموسا ده سم بگر من نیله جا بورمه گه رد
جه فای نا برایی چوو دار ووی چه مانم
ترجمه به فارسی:
متاسفم شیرکو
شیرکو داغ شور اشعارت جان و استخوانم را سوزاند.
داغ مرگ تو بی کس شبهایم را دگرگون ساخت.
جرقه ی آتشی در این ولایت خالی.
خاموش و ناپدید گشت آتش اجاق دودمانم.
غم مرگ تو، غم همه ی غمهایت ای بی کس
تلنبار و جمع شد بر روی خرمان غمهایم.
شیر کو تو داغ بی کسی ات را به گور بردی.
و من گیر و گرفتار ظلم و جور ناکسان هستم.
مانند آن باز شکاری که به پر و بال خویش نگریست.
زمانی نگاه کردم دیدم زخم خورده تیر کسان خویشم.
شرط می بندم بی کسی ات را به دنیا جار بزنم.
همیشه بسوزم از برای بی پناهی اجداد و دودمانم.
دودمان من و تو دودمان بی کس و بی پناهی است.
برای تو و برای دودمان شیرکو سخت پریشانم.
پریشانم، پریشان تر از هر روزگار تلخی.
درد مرگ تو استادم تا عمق استخوانهایم نفوذ کرد.
شیر کو تا کی بنالیم از برای بیچارگی دودمانمان؟
خواری و تهیدستی دودمانمان فریاد کمرم را شکست.
در طول این سالهای شوم و سیاه پناهگاهی نبود.
هر آنچه بود خنجری بود که تمامی وجودم را متلاشی کرد.
داغ بی کسی شیرکو، داغ بی برادری برادرم.
چهار ستون و خرمان دودمانم را بر باد داد.
این همه ناله های تو شیرکو از بیکسی و بی پناهی.
بی کسی و بی برادری ساختمان دودمانمان را ویران ساخت.
استاد، دستهایم را بگیر، تنهایم مگذار، مرا با خود ببر.
جور و جفای برادرانم مانند درخت بید خمم کرد.
بااحترام خاص تقدیم به دوست داران شیرکو بیکس شاعربلند اوازه ای کورد
کوردان مانا
داخم شیرکو
شیرکو شور شعرت گیان و سوخان سزانم
داخ مه رگت بی که س شاوار ئه رن لرانم
توریسکه ی ئاگری ئه ر ئی وولات چوله
کورا بی و کوشریا ئاگر گویر باوانم
خه م مه رگت خه م خمانت شیرکو
کله که و کو بی ئه ر بان خه رمان خه مانم
شیرکو تو داخ بیکه سیت برده ژیر گله وا
من گیر و گیروده ی زلم و جور ناکه سانم
چوو باز جه نگی ک پایتی ئه ر په ر بال ووژ
هه نی پایم دیم زام حورده تیر خیشانم
شه رت بو بیکه سیت ئه ر وولات جار بکیشم
بسزم پی بی په نای بنچینه و هه م باوانم
ئی دودمان من و تونه دودمان بی که سیکه
پی تو و پی دودمانم شیرکو په ریشانم
په ریشانم په ریشان تر ئه ژ هه رروژگار ته لی
ده رد مه رگت ماموسا نیشته ئه رئازای سوخانم
بی که س تا کی بنالیم پی هه ژاری باوانمان
ئی هه ژاری باوانه هاوار پشت شکانم
وه ئی گشت ساله ل سیه پشت و پنای نه رسی
ئه وه ره سی خنجه ری بی په ل پو ئیه ک چه کانم
داخ بی که سی شیرکو داخ بی برای برا
چوار چله گه باوان و خه رمان دودمان چویچانم
ئی هه مکه هاوار تونه شیرکو نه پی بی که سی
بی که س ی و بی برای نیشتمان باوان رمانم
ماموسا ده سم بگر من نیله جا بورمه گه رد
جه فای نا برایی چوو دار ووی چه مانم
ترجمه به فارسی:
متاسفم شیرکو
شیرکو داغ شور اشعارت جان و استخوانم را سوزاند.
داغ مرگ تو بی کس شبهایم را دگرگون ساخت.
جرقه ی آتشی در این ولایت خالی.
خاموش و ناپدید گشت آتش اجاق دودمانم.
غم مرگ تو، غم همه ی غمهایت ای بی کس
تلنبار و جمع شد بر روی خرمان غمهایم.
شیر کو تو داغ بی کسی ات را به گور بردی.
و من گیر و گرفتار ظلم و جور ناکسان هستم.
مانند آن باز شکاری که به پر و بال خویش نگریست.
زمانی نگاه کردم دیدم زخم خورده تیر کسان خویشم.
شرط می بندم بی کسی ات را به دنیا جار بزنم.
همیشه بسوزم از برای بی پناهی اجداد و دودمانم.
دودمان من و تو دودمان بی کس و بی پناهی است.
برای تو و برای دودمان شیرکو سخت پریشانم.
پریشانم، پریشان تر از هر روزگار تلخی.
درد مرگ تو استادم تا عمق استخوانهایم نفوذ کرد.
شیر کو تا کی بنالیم از برای بیچارگی دودمانمان؟
خواری و تهیدستی دودمانمان فریاد کمرم را شکست.
در طول این سالهای شوم و سیاه پناهگاهی نبود.
هر آنچه بود خنجری بود که تمامی وجودم را متلاشی کرد.
داغ بی کسی شیرکو، داغ بی برادری برادرم.
چهار ستون و خرمان دودمانم را بر باد داد.
این همه ناله های تو شیرکو از بیکسی و بی پناهی.
بی کسی و بی برادری ساختمان دودمانمان را ویران ساخت.
استاد، دستهایم را بگیر، تنهایم مگذار، مرا با خود ببر.
جور و جفای برادرانم مانند درخت بید خمم کرد.
بااحترام خاص تقدیم به دوست داران شیرکو بیکس شاعربلند اوازه ای کورد
کوردان مانا
۳.۷k
۲۲ تیر ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱۰)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.