اصولا آدم ها دو دسته اند ...

اصولا آدم ها دو دسته اند ...
یا از روز اولی که میان تو زندگیت ، تا آخر عمرت کنارت هستن و پشتت هم ...
هیچوقت و تحت هیچ شرایطی تنهات نمیذارن و موندگارن برات ...
یا تاریخ انقضا دارن ...
تموم میشن یه روزی ...
یه روز میان و ...
یه روز هم میرن ...
اصولا هم آدمای دسته ی اول زیادی قابل اعتماد و خوبن ...
زیادی دوست داشتنین ...
اصلا نمیشه منکر این شد که یه تار موی گندیده ی این آدما می ارزه به صد تای آدمای دسته ی اول ...
ولی همیشه یه حس مزخرف هست ، که باعث میشه تموم عمرمون درگیر آدمای دسته ی دوم بشیم ...
هیچوقت نمیشه دلمون سنجاق بشه به دل یکی از اون دسته اولیا و با آرامش زندگی کنیم و یکی رو دوست داشته باشیم و دوست داشته بشیم از طرفش ...
همیشه باید یه آدم بیشعور بیاد ، یه مدت بمونه و یه روز بی هوا چمدونشو جمع کنه و بره ...
اونوقت ما هم یهویی نابود بشیم ...
خودمون و همه تشکیلاتمون با خاک یکسان بشه ...
اصلا عشق اول اگه نزاره بره که عشق اول نمیشه ...
اصلا لعنت به این آدمای دسته دومی ...
اصلا لعنت به همه ی عشقای اول ...
اصلا بی تعارف بگم ...
لعنت به تو ...
به خود خودت ...
به تو ...
لعنت بهت ...
لعنت ..