میدونم دوسم داره و

میدونم دوسم داره و
میدونه دوسش دارم
اینم میدونیم که نمیتونیم با هم باشیم
دیگه بحث قسمت و سرنوشت نیست
یه وقتا
دو نفر
هر چقدرم که همو دوست داشته باشن
شرایطش نیست که با هم باشن
انگار که دنیا ، با بیشترین زورش
اونا رو از هم دور میکنه
داستان ما ام همینه
الان ، اندازه ی یه اقیانوس بینمون فاصلست...
اون الان مال کسی دیگست
کسی که از من شاید خیلی بهتره
و میتونه خوشبخت و راضیش کنه
آرزوی منم خوشبختی اونه
و همین برام بسه
که میدونم شبا
گهگاهی
با یه موزیک... یه عکس... یه حرف...
منو به یاد میاره
و شاید حس کنه که هنوز دوسم داره و لبخند به لباش بیاد
اما خب... من خیلی دلتنگ میشم
خیلی...
اونقدر که قلبم توی سینه داغ میشه
میسوزه
اونقدر که چشمام تر میشه
اما بازم لبخند میزنم
به یاد خاطره های شیرین
به یاد تموم لحظه هایی که با هم داشتیم
من...
خیلی دوسش دارم.. بیشتر از خودم
و میدونم تا ابد، تا روزی که نفس دارم
قلبم خونه ی اونه
چون عشق حقیقی، عشق پاک رو باهاش تجربه کردم
حالا روحم، تمام وجودم اسم اون رو فریاد میزنه
میدونم یه روز میرسیم به هم...
باور دارم که یه روز میاد
دستامو میگیره و برای همیشه با همیم
شاید حتی توی یه دنیای دیگه...