عاشقانه

بی‌اختیار خانه‌نشینم به رسم عشق
با خاطرات کهنه عجینم به رسم عشق
آوارگی نتیجه‌ی دلداده‌بودن است
عمری اسیر ظلمِ زمینم به رسم عشق
من بی‌بهانه با توام و دم نمی‌زنم
شک کرده‌ای اگر به یقینم به رسم عشق
بگذار قبل رفتنت از خانه‌ام، کمی
از دامنت ستاره بچینم به رسم عشق
من با امید زنده‌ام، آری! خدا کند
روزی تو را دوباره ببینم به رسم عشق...