عاشقانه

بس   نشستم  بر  درِ دالانِ عشق
خود  شنودم ناله ی سوزانِ عشق
گشته ام  دیوانه ای در کوچه ها
ساکنِ  شهرِ  دل و  سامانِ عشق
دادِ  بی مهری  زِ هر گوشه  بگوش
تا شدم خود عاقبت طوفانِ عشق
این تبِ جانسوزِ   آخر  می کُشد
جسمِ رنجور از غم وحرمان عشق
گوئیا  بر  اهلِ  دل  قسمت شده
خسته  و  آواره  و  تابانِ  عشق
قامتِ    ویرانِ   خود   در   آینه
دیدم و باران شُدم ، بارانِ  عشق
دوریش  کرده  چنین  دیوانه ام
بر مزارِ  جان  شُدم  نالان عشق