اگـــر از حـادثــه یِ تـلـخِ خـودم مــی گــویــم؛

اگـــر از حـادثــه یِ تـلـخِ خـودم مــی گــویــم؛
فـقـط این تک گــلِ خوشـبویِ خودم می بویم؛
بـه دگــر گــل نتــوان عــادتِ خـود بــاز کــــنم؛
نتــوانــم بــه جــز این عادتِ خود ســـاز کنـــم
همــه رفتنــد و مــن از عاقبـت اینــجا تنــــهام
زنــده در عالــمِ بــی چون و ضــرر، پــر ابـــهام
دلِ مـــن بــا هـــمـه دنــیـا شــده درگـیــر امـــا؛
نـــرود یــادش از ایـن عـاشــقِ در خــود تـنـــها
کــه تــوانـد کـــه مـــــرا از غـمش آزاد کـنــــد؟
لحــظـه ای در خوشی اش این دلِ ما شاد کنـد!
هـمه در فکـرِ خود و من دگــر از خود بیـــخود
دلِ من در پـسِ ایـن حادثــه در خود گــم شـــد
امــشبی را اگــــر از ســوزِ جـگــــر داد زنــــــم؛
شــبِ بعــــدش ز غـــم و دردِ دگــــر داد زنـــــم
مـن ندانســـتم از ایــن غــافـلـه وا مــی مانـــم
در پـــیِ یــارِ خـود از غافــله جـــا مــی مــانــم
رهــگــذر بـــودم و یـکــبـارِ دگـــر جــا مــانـــدم
پـیِ این دردِ خـود از حســرتِ دنـیــا خوانـــــدم