حدیث امام علی علیه السلام

حدیث (10) امام علی علیه السلام :

اَدَّبْتُ نَفْسی فَما وَجَدْتُ لَها                      بِغَیرِ تَقْوَی الاْلهِ مِنْ اَدَبِ
فی کُلِّ حالاتِها وَ اِن قَصُرَتْ                       اَفْضَلَ مِنْ صَمْتِها عَنِ الْکَذِبِ
وَ غیبَةِ النّاسِ اَن غیبَتَهُم                         حَرَّمَها ذُوالْجَلالِ فِی الْکُتُبِ
اِن کانَ مِن فِضَّةٍ کَلامُکِ یا                        نَفْسُ فَاِنَّ السُّکوتَ مِن ذَهَبِ؛

به ادب و تربیت نفس خود پرداختم و برای ‏آن  /  ادبی بهتر از تقوای الهی در تمام حالاتش نیافتم
و اگر از پس این امر برنیامد                         /  برای آن چیزی بهتر از دم فروبستن از دروغ نیافتم
و از غیبت مردمان، همانا غیبت آنان را          /  خداوند با عظمت در کتاب‏ها حرام کرده است
ای نفس، اگر سخن تو                              /  نقره است، سکوت طلاست

دیوان امیر المونین ص 69