ببین عزیز من

📝

ببین عزیز من!
من و تو حق داریم از شنیدن خبرهای حوالی‌مان و آنچه در جهان واژگون‌ اطرافمان می‌گذرد غمگین باشیم، حق داریم از خشم برافروخته شویم وقتی شنیدیم جوانی را به قتل رسانده و تکه تکه کرده‌اند و لبریز اندوه شویم وقتی در نهایت ناباوری می‌شنویم والدین کهنسالش این کار را کرده‌اند و گیج و مبهوت و هاج و واج، به این فکر ‌کنیم که هیچ چیز این وسط جور در نمی‌آید، که مگر می‌شود؟؟؟ که به قداست نام مادر و شرافت نام پدر، شک کنیم و بپذیریم که واژه‌ها برای انسان شدن و انسان ماندنِ آدم‌ها کافی نیستند، که بترسیم و در خودمان مچاله شویم از هراسِ این‌که مبادا فرزندکشی، در سرزمین مستاصل و غمگینمان شیوع پیدا کند و مثل آفت، به جان گیاه سبز هویت و باورهامان بیفتد.
من و تو انسانیم و حق داریم بترسیم، غمگین شویم و بعضی وقایع را نتوانیم هضم کنیم.
خواستم فقط بدانی که تو تنها نیستی و نباید از بیان احساسات حقیقی و اندوه و ترس‌هات بترسی. اندوهی که ریشه در انسانیت تو دارد.
قطعا این اتفاقاتِ تلخ، نیاز به آسیب‌شناسی دقیق دارد، قبل از اینکه روح جامعه در مقابل آن‌ها بی‌حس شود.
روزگار خوبی نیست
و ما حق داریم نگران و محتاط باشیم.
و ما حق داریم کلاه انسانیتمان را محکم‌تر بچسبیم و آرزو کنیم که ای کاش حال جهانِ فاجعه‌زده‌مان زودتر خوب شود ...