آی

آی...
جناب باران!
ادب كن
عقب بايست
مبار امشب ...
علی سيراب شد!
اصغر خوابيد...
سقا در علقمه ماند...
قاسم جرعه جرعه عسل نوشيد!
عبدلله ... آه طفل معصوم امام مسموم ، سپر شد و بر سينه ی عمو خوابش برد...
٣ ساله؟ از او خيالت راحت...
سر بابا می رود عيادتش ...
چه سری...
چه بابايی!!!
مبار امشب خيالت راحت
چشم اميد هيچ كس به بخل تو نيست!!
مبار...
بس كن اين آواز دل آزارت را....
امشب آن قدر اشك هست كه حتى رويِش زمین، نيازمند ابرهای بی خير تو نيست...
عمه؟ مهم است بدانی؟؟؟
نماز شبش نشسته شد !
رباب هم ديگر آرام شده ، بين خودمان باشد ، خود را به آرامی زده ... بيچاره خجالت می كشد همه جوان داده اند، او از غم شيرخواره چه بگويد ؟
اين وسط يك نفر هنوز گوشش به صدای توست!
سكينه ی مظلوم ارباب ...
فكر می كند تقصير او شد عمو رفت ...
عمو رفت كه... رفت !
هنوز می گويد عمو از شرمِ نبودِ آب بر نگشته ... ببيند باران می بارد، می گوید... بر می گردد عموی قهرمان مهربان من!
باران
جناب باران...
برو دهانم را باز نكن ....
زبان شاه خشكيد
گلويش ....
صدای حنجر
خَــــــــــنجر
بروووو
امشب دست ازسر ما بردار
ادب كن ،
دوووووور شو