امام علی علیه السلام

امام علی علیه السلام :

ما زالَتْ نِعْمَةٌ وَ لا نَضارَةُ عَیْشٍ اِلاّ بِذُنوبٍ اِجْتَرَحوا اِنَّ اللّه َ لَیْسَبِظَلاّمٍ لِلْعَبیدِ ، وَ لَوْ اَ نَّهُمُ اسْتَقْبَلوا ذالِکَ بِالدُّعاءِ وَ الاِْنابَةِ لَمْ تَزُل وَ لَوْ اَنَّهُمْ اِذا نَزَلَتْ بِهِمُالنِّقَمُ وَ زالَت عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعوا اِلَی اللّه ِ عَزَّوجَلَّ بِصِدْقٍ مِن نیّاتِهِمْ وَ لَمْ یَهِنوا وَ لَمْیُسْرِفوا ، لاََصْلَحَ اللّه ُ لَهُمْ کُلَّ فاسِدٍ وَ لَرَدَّ عَلَیْهِمْ کُلَّ صالِحٍ ؛


امام علی علیه السلام :

هیچ نعمت و شادابی زندگی ای نابود نشد، مگر به سبب گناهانی که صاحبانشمرتکب شدند . خداوند هرگز به بندگان ستم نمی کند . اگر با دعا و ناله به استقبال بلامی رفتند ، آن نعمت ها و خوشی ها نابود نمی شدند ، اگر زمانی که عذاب برایشان فرودآمد و نعمت هایشان را گرفت، با نیّت پاک به خداوند عزّوجلّ پناه می بردند و سستی وزیاده روی (و ستم بر خویشتن) نمی کردند ، بی گمان خداوند ، نابسامانی آنان را بهسامان می آورد و خوبی ها را به ایشان بازمی گرداند.

خصال ، ص 624، ح 10