مثلن

ﺭﯾﻤﻮﺕ ﮐﻮﻟﺮ ﮔﺎﺯﯼ، ﻧﻬﺎﯾﺘﺶ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﺩﮐﻤﻪ ﺩﺍﺭﻩ.
ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﻭ ﮐﻢ ﻭ ﺯﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩ. ﭘﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ. ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺭﻭ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﭘﻨﮑﻪ، ﺑﻪ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺳﺮﺩ، ﺑﻪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻣﺮﻃﻮﺏ.
ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﺭﯾﻤﻮﺕ ﺳﯽ ﭼﻬﻞ ﮔﺮﻣﯽ، ﺯﺑﻮﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻪ ﮐﻪ مثلن ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺮﺩﻣﻪ، ﮔﺮﻣﻤﻪ، ﻭﻟﺮﻣﻤﻪ.
ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﺩﻭﯾﺴﺖ ﮐﯿﻠﻮ. ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻭ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺳﺮ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﺭﻩ. ﻫﻢ ﻣﺨﺘﺮﻋﻪ، ﻫﻢ ﻣﮑﺘﺸﻔﻪ، ﻫﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻩ، ﻫﻢ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮﻥ. ﺍﻣﺎ ﺯﺑﻮﻥ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩﯼ ﺭﻭ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻪ! ﻣﯽﺷﻨﻮﻩ ﻫﺎ، ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻪ! ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﻭ ﺳﺮﺵ ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﺑﺎ ﮐﻼﺳﺎﺵ ﻣﯿﮕﻦ:
ﺯﺑﻮﻥ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﺑﺎﻫﺎﺕ. ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﻦ. ﺍﯾﻦ ﻭﺭ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻭﺭ ﺑﮑﻮﺏ. ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ. ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺬﺍﺭ. ﻣَﺜَﻞ ﺑﯿﺎﺭ ﺍﺯ ﻗﺪﯾﻤﯿﺎ. ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺩﺭﻭﻏﯽ ﭼﯿﻨﯽ ﻭ ﻫﻨﺪﯼ ﺑﺮﺍﺵ ﺑﺴﺎﺯ، ﺍﻓﺎﻗﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. نمی فهمه! یعنی نمی خواد بفهمه! ﻣﻠﺘﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ؟
ﻭﺍﻻ ﺑﺨﺪﺍ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﺩﻧﺪﻭﻥ ﺧﺮﺍﺏ، ﻧﻪ ﻋﺼﺐ ﮐﺸﯽ ﻣﯽ‌ﺧﻮﺍﺩ، ﻧﻪ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ، ﻧﻪ ﺭﻭﮐﺶ.
ﺩﻧﺪﻭﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺭﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸﯿﺪ، ﺟﺎﺵ ﺩﻧﺪﻭﻥ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺎﺷﺖ. ﺑﺎﺱ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺩﻫﻨﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ‌ﺧﻨﺪﯼ، ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺖ ﻣﯿﺸﻪ، ﺑﻘﯿﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯿﺶ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻨﻦ.
ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻦ ﻓﻼﻧﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ‌ﺧﻨﺪﯼ، ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﺪﻭﻧﻪ ﺗﻮ ﺫﻭﻕ ﻣﯽ ﺯﻧﻪ! ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺕ ﺑﯿﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﺪﻭﻥ، ﯾﻪ آدﻡ ﺩﻭﯾﺴﺖ ﮐﯿﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮﺩﻩ، ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ...
#مرتضی_برزگر


‎‌‌‌