یه جا بود توی خونه ی پدری ، می گفتیم

یه جا بود توی خونه ی پدری ، می گفتیم
"زیر طاقی" ، یه اشکاف(کمد دیوار) بدون در ، که لحاف تشکها رو توش می چیدند.
یه طاقچه یه متر قد، انگار یه تخت توی دیوار ! جلوش رو یک
پرده گل مگلی می زدند تا خونه خوشکل بشه!

بهمون گفته بودند که وقتایی که زلزله میاد،
بدو بدو نرین سمت حیاط؛ برین "زیر طاقی" پناه بگیرین. امن امنه ! ...همیشه اون گوشه
اتاق رو بیشتر دوست داشتم. حس خوبی
بهم میداد. گرم و نرم.
حتی توی بازی همیشه اونجا قایم می شدم.
یا وقتی دعوام میشد اونجا پناهم بود.
فک کنم مزه آغوش اونجوریه.

میخواستم بگم تو همون "زیر طاقی"
خونه ی دل منی ؛ پناه، امن، گرم و خاص...