شهید ابراهیم هادی

دوستان رزمنده که در اطراف او جمع بودند، همگی از دلاوری و حماسه آفرینی‌اش می‌گفتند. اینکه در شب قبل، با یک قبضه آرپی جی که در دست داشت، چگونه تانک‌های دشمن را تار و مار کرد و راه عبور بقیه را باز نمود.

بلافاصله نگاهم به سر ابراهیم افتاد. قسمتی از مو‌های بالای سر او سوخته بود. مسیر یک گلوله را می‌شد بر روی مو‌های او دید! با تعجب گفتم: داش ابرام، سرت چی شده؟ دستی به سرش کشید با دهانی که به سختی باز می‌شد، گفت: «می‌دانی چرا گلوله جرات نکرد وارد سرم شود؟» گفتم: چرا؟ ابراهیم لبخندی زد و گفت: «گلوله خجالت کشید وارد سرم بشود، چون پیشانی بند یا مهدی (عج) به سرم بسته بودم.»