آرامگاه حافظ
حافظیه یا آرامگاه حافظیه حاکمان تیموری، صفوی، افشار و زند بازسازی و مرمت شد
در سال ۸۵۶ ه.ق/۱۴۵۲ م و حدود شصت‌وپنج سال پس از درگذشت حافظ، فرماندارِ تیموریِ فارس، بابُر بن بایسُنقُر فرمان داد تا بنایی گنبدمانند بر روی قبر حافظ در باغ مصلی بنا کند
قسمت جلوی باغ نیز حوض بزرگی بنا کرد که از نزدیک رودخانهٔ رُکن‌آباد پر شده بود. این بنا دو بار ترمیم شد، باری در زمان شاه عباس اول صفوی و دوباره به‌دستور نادرشاه افشار که هر دو نوبت، بر اثر فالی گرفته از دیوان حافظ بود
کریم‌خان زند محوطه را بزرگ و محصور کرد. وی تالاری طاقی به سبک کاخ دیوان‌خانه که ساخته بود، بنا کرد که چهار ستونِ سنگی بزرگ، در شمال و جنوب و دو اتاق بزرگ در سمت شرق و غرب داشت. این ساختمان به‌طور مؤثری محوطه را به دو بخش جداگانهٔ نارنجستان در قسمت جلویی و قبرستان در قسمت پشتی تقسیم کرده است. مقبرهٔ حافظ در بیرون و پشتِ این بنا، در وسط قبرستان واقع شده است.و در بالای قبرش تخته سنگی مرمر که دو غزل از حافظ به خط نستعلیق توسط خطاط آقاسی بیگ افشار نوشته شده است
ساخت‌وسازهای بعدی در این محوطه عمدتاً توسط والیانِ مختلفِ فارس انجام شده است‌تهماسب میرزا، فرهاد میرزا که به حافظ عشق می‌ورزید، حصاری آهنی بر مقبرهٔ حافظ بنا کرد.بعدتر در سال ۱۳۱۷ ه.ق/۱۸۹۹ م، دوباره به‌عنوان فالی که از دیوان گرفته شد، نیکوکاری زرتشتی به نام خسرو از علمای شیراز اجازهٔ ساختِ بُقعه‌ای از آهن و چوب در اطراف قبر را گرفت. اما پیش از اتمام، مجتهد بانفوذ شیراز سید علی‌اکبر فال اسیری به‌بهانهٔ اینکه یک زرتشتی در حال برپاکردن ساختمانی بر قبر یک مسلمان بود، پیروانش را به این محوطه فرستاد تا این بنا را تخریب کنند
استاندار اصفهان و فارس، مدخلی بزرگ و سنگی را در دیوارهٔ جنوبی حافظیه برپا، و دیوارها و نارنجستان را تعمیر کرد اما کارش نیمه‌تمام ماند و به تهران منتقل
سرانجام در سال ۱۳۱۴ ش/۱۹۳۵ م، آخرین اقدام مهم و شایسته توسط وزارت آموزش و پرورش فارس به ابتکار علی‌اصغر حکمت، وزیر آموزش و پرورش صورت گرفت و ساخت یک بنای جدید ترتیب داده شد.
. آندره گُدار باستان‌شناس فرانسوی، مدیر کل باستان‌شناسی کشور، طرح و نقشه‌ای مناسب را طراحی کرد. اجرای این پروژه به علی ریاضی، رئیس اداره آموزش و پرورش فارس، واگذار شد و علی سامی سرپرستی آن را برعهده گرفت. در این طرح، به سبک همان طرح گذشته، حافظیه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد و ایوانی به طول ۵۶ و عرض ۷ متر و با ۲۰ ستون سنگی به ارتفاع ۵ متر، آن دو باغ را از یکدیگر جدا می‌کند. اجرای کامل این طرح تا سال ۱۳۱۷ ش. به درازا انجامید
در سال ۸۵۶ ه.ق/۱۴۵۲ م و حدود شصت‌وپنج سال پس از درگذشت حافظ، فرماندارِ تیموریِ فارس، بابُر بن بایسُنقُر فرمان داد تا بنایی گنبدمانند بر روی قبر حافظ در باغ مصلی بنا کند
قسمت جلوی باغ نیز حوض بزرگی بنا کرد که از نزدیک رودخانهٔ رُکن‌آباد پر شده بود. این بنا دو بار ترمیم شد، باری در زمان شاه عباس اول صفوی و دوباره به‌دستور نادرشاه افشار که هر دو نوبت، بر اثر فالی گرفته از دیوان حافظ بود
کریم‌خان زند محوطه را بزرگ و محصور کرد. وی تالاری طاقی به سبک کاخ دیوان‌خانه که ساخته بود، بنا کرد که چهار ستونِ سنگی بزرگ، در شمال و جنوب و دو اتاق بزرگ در سمت شرق و غرب داشت. این ساختمان به‌طور مؤثری محوطه را به دو بخش جداگانهٔ نارنجستان در قسمت جلویی و قبرستان در قسمت پشتی تقسیم کرده است. مقبرهٔ حافظ در بیرون و پشتِ این بنا، در وسط قبرستان واقع شده است.و در بالای قبرش تخته سنگی مرمر که دو غزل از حافظ به خط نستعلیق توسط خطاط آقاسی بیگ افشار نوشته شده است
ساخت‌وسازهای بعدی در این محوطه عمدتاً توسط والیانِ مختلفِ فارس انجام شده است‌تهماسب میرزا، فرهاد میرزا که به حافظ عشق می‌ورزید، حصاری آهنی بر مقبرهٔ حافظ بنا کرد.بعدتر در سال ۱۳۱۷ ه.ق/۱۸۹۹ م، دوباره به‌عنوان فالی که از دیوان گرفته شد، نیکوکاری زرتشتی به نام خسرو از علمای شیراز اجازهٔ ساختِ بُقعه‌ای از آهن و چوب در اطراف قبر را گرفت. اما پیش از اتمام، مجتهد بانفوذ شیراز سید علی‌اکبر فال اسیری به‌بهانهٔ اینکه یک زرتشتی در حال برپاکردن ساختمانی بر قبر یک مسلمان بود، پیروانش را به این محوطه فرستاد تا این بنا را تخریب کنند
استاندار اصفهان و فارس، مدخلی بزرگ و سنگی را در دیوارهٔ جنوبی حافظیه برپا، و دیوارها و نارنجستان را تعمیر کرد اما کارش نیمه‌تمام ماند و به تهران منتقل
سرانجام در سال ۱۳۱۴ ش/۱۹۳۵ م، آخرین اقدام مهم و شایسته توسط وزارت آموزش و پرورش فارس به ابتکار علی‌اصغر حکمت، وزیر آموزش و پرورش صورت گرفت و ساخت یک بنای جدید ترتیب داده شد.
. آندره گُدار باستان‌شناس فرانسوی، مدیر کل باستان‌شناسی کشور، طرح و نقشه‌ای مناسب را طراحی کرد. اجرای این پروژه به علی ریاضی، رئیس اداره آموزش و پرورش فارس، واگذار شد و علی سامی سرپرستی آن را برعهده گرفت. در این طرح، به سبک همان طرح گذشته، حافظیه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد و ایوانی به طول ۵۶ و عرض ۷ متر و با ۲۰ ستون سنگی به ارتفاع ۵ متر، آن دو باغ را از یکدیگر جدا می‌کند. اجرای کامل این طرح تا سال ۱۳۱۷ ش. به درازا انجامید
۱.۰k
۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.