السلام علیک یا اباعبدالله و علی الاروا

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ..


در عرش و فرش صحبتِ صحن و سرایِ توست
پیداست که لَوای دو عالم لَوایِ توست

در مجلست کلیم شدن پخش میکنند
این جلوه ها یِ موسویِ در عزای توست

خونت که ریخت مالک هستی شدی حسین
پس مکه و زمین ِ نجف هم برای توست

جوینده ی کمال به شهر تو میرسد
بالاتر از بهشتِ خدا کربلای توست

با گریه میشود به فیوضاتِ تو رسید
پس روضه ی تو واسطه ی فیضهای توست

صوت الحزین ِ زینبِ تو شیعه پرور است
سوز ِ صداش باطن کرب و بلای توست

در ما تو جلوه میکنی و‌گریه میکنیم
این یا حسین گفتن ماهم صدای توست

بیش از هزار سال همه گریه میکنند
عالم هنوز سوخته از ماجرای توست

من را ببخش نوکر خوبی نبوده ام
چشمان خشک من خجل از این عزای توست

شبهای آخر است گدا را حلال کن
این همه بساط سائل بی دست و پای توست

دارد چه زود سفرهء تو جمع میشود
دستم هنوز سائل آب و غذای توست