سرنوشته اجباری!

سرنوشته اجباری!
پارت هفدهم:

جونگکوک به زور اومد و گرفتم تو بغلش....یه دل سیر تو بغلش گریه کردم....کم کم داشتم اروم میشدم
جونگکوک: ا.ت....به حرفاش گوش بده....قول میدم اتفاق بدی نمیوفته
ا.ت: م..من نمیتونم....بزارید من برم*گریه
جونگکوک: ا.ت خواهش میکنم
دیگه چیزه نگفتم....به جیمین خیره شدم که چشماش پره اشک بود
ا.ت: قول دادی
جونگکوک: قول دادم
همشون رفتن بیرون فقط جیمین تو اتاق بود
جیمین: ا.ت....منو ببخش...من وقتی عصبی میشم اصن کارام دست خودم نیست نمیفهمم چکار میکنم
ا.ت: چند بار گفتم ببخشید چندبار گفتم غلط کردم
ا.ت: ولی تو کر شده بودی....چرا؟*بغض
انگار اصن چیزی برای گفتن نداشت
جیمین: ب...بیا از اول شروع کنیم....اصن بیا همه چیز و فراموش کنیم
ا.ت: برای تو خیلی راحته...ولی برای من نه
جیمین: ا.ت...
ا.ت: جیمین....بزار من برم
جیمین: ببین لطفا...
ا.ت: جیمین لطفا تمومش کن....من دیگه نمیکشم
دیگه چیزی نگفت و رفت بیرون از اتاق
جین: چیشد جیمین؟
تهیونگ: بخشیدت؟
جونگکوک: حالش خوبه؟
جیمین ویو:
همینجور پشت سره هم سوال میکردن
جیمین: کمکش کنید...وسایل هاشو جمع کنه...ببریدش
تهیونگ: ی...یعنی چی؟
دیگه چیزی نگفتم و رفتم تو اتاق خودم
(۴ ماه بعد)
ا.ت ویو:
بعد از اونشب من برگشتم خونه ی خودمون....تموم ماجرا هارو برای خونوادم گفتم حتی جریان غیب شدنمم گفتم....مامانم نمیدونست چی بگه چون فهمید با ازدواج کردنم زندگیم نابود شد

ادامه دارد