یه گوشه ای از این شهریه سری آدم هست,ـآدمهایی مثل من...

یه گوشه ای از این شهریه سری آدم هست,ـآدمهایی مثل من...
خسته از لحظه هایی مثل قبل...
خسته از فردای شکل دیروز...
خسته از آدمها و زندگی خشک و بی روح...
من از یه نسل دیگم...
صدای گلوله ها تو گوشم واسم لالایی خوندن...
تو شکم ننم صدای جیغ وداد زیاد شنیدم باصدای بمب و موشک...
تو بیست وچند سال عمرم, آدمهارو باهم ندیدم...
یا جلوی هم بودن یا روی هم...اونا همش در حال جنگ بودن...
حتی وقت خواب, توی شب ,روی تخت...

من وقتی مرد شدم , که پر درد شدم...
ظاهر آدما خوب ولی همه تو زرد شدن...
تا اینکه خواستم این اتفاق رو درک کنم,از توی آدمهای اجتماعم ترد شدم...
این خیلی سخته, این خیلی تلخه, که آدمهای دورت نمیفهمن چیه حرفت...
این اتفاقها میشن عقده توی قلبت...
تا یکم حرف زدم, گفت بگو معذرت, میخوام...
این زندگی یه خواب تلخه , نه؟کسی ازم نمیپرسه که چیه درد من...
دردم اینه که پرده رفت کنار از پنجرم , پس دیدم همه چی رو داد زدم از هنجرم...
بعدش بین منو خودم شروع شدش جنگ نرم...
این باعث شد که از دست مردمم در برم...
پس نگو برگرد...پس نگو برگرد...