من هَمینَم…

من هَمینَم…
مَن هَمینَم…نَه چشمآטּ آبــﮯ دارَم…نه کفشهآﮮ پآشنِه بُلنَد…
هَمیشِه کَتآنـﮯ مـﮯ پوشَم عِشوه ریختَن رآ خوب یادَم نَداده اَند…
وَقتـﮯ اَز کِنارَم رَد میشوﮮ ، بوﮮ اُدکُلنَم مَستت نمیکُند… .
نگرآטּ پآک شدטּ رُژ لَب و ریملَم نیستَم …
لآک نآخن هآیم اَز هزآر مترﮮ داد نمیزَند.
گآهـﮯ اَز فَرط غُصّه بلنَد دآد میزَنم
خدآیَم رآ بآ تَمآم دُنیآ عَوض نمیکُنم…….
و بَعضـﮯ آدم هآﮮ اَطرافَم رآ هَم بآ تَمآم دُنیآ عَوض نمیکُنم
بَلد نیستَم تآ صُبح پآﮮ گوشـﮯ پِچ پِچ کُنم
” من ” اَگر بگویَم دوستَت دآرَم……. 
دوست دآشتَنم حَد ومَرزﮮ ندآرَد
مَن خآلِصآنه هَمینَم