در صفحه اطلاعات شخصی ام خودم را به بهترین شکل توضیح می ده

در صفحه اطلاعات شخصی ام خودم را به بهترین شکل توضیح می دهم. برای کسانی که می خواهند مرا بشناسند. کسانی که دنیای واقعی را رها کرده اند و دست به دامن تکنولوژی شده اند. بدی دنیای مجازی همین است دیگر. آدم ها همدیگر را از روی نوشته هایشان می شناسند. از روی توصیفات راست یا دروغی که از خودشان دارند. می نویسم من عاشق راه رفتن های طولانی مدت ام و بیشتر ساعات روز پیاده روی می کنم. اما چه کسی می داند زندگی واقعی ام خلاف این عادت می گذرد. و حتی برای مسافت های طولانی ام آژانس می گیرم. یا حتی در سخت ترین شرایط، اتوبوس سوار می شوم. می نویسم دوست دارم از هیاهوی دنیا و آدم هایش به گوشه ای دنج در کلبه ای میان جنگل های شمالی که هیچ خطوط با سیم و بی سیم وجود ندارد پناه ببرم. اما واقعیت این است که چشم دوخته ام به صفحه تلفن همراهم و انتظار پیامی را می کشم که شاید نگران حال و احوالم باشد و فرشته ی نجات تنهایی ام شود. این خود رویاهای من است که این روزها تصویر مجازی من شده است. در صفه اطلاعات شخصی ام جای اسم تو را خالی می گذارم. و به جای اسم خودم اسمی را می نویسم که همیشه دوست داشتم. این روزها در کنار این همه دوست مجازی چقدر احساس تنهایی می کنم...