اینک زمان شکفتن است؛ با بال هایی که تمام وسعت آسمان را به

اینک زمان شکفتن است؛ با بال هایی که تمام وسعت آسمان را به بند می کشاند.
موج موج سکوت در اشتیاق سبز شدن جریان می یابد و حسی پر از نشاط، زمین را دربرمی گیرد. صدای همهمه آب ها، مرا به خود می خواند تا فریادهای مانده در گلویم را به پهنه دشت ها بسپارم. باید یک بار دیگر متولد شوم و سرنوشت شوم برگریزانم را با سبزی بهار ریشه دوانده در رگ هایم، کنار بگذارم.
باید برای جوانه زدن، آستین بالا زد. باید شکوفه داد.
قیامت، در نفس زمین قیام کرده و قدرت پروردگار، در همه ذرات، خودنمایی می کند؛ «پس هر گاه بهار را دیدید، زیاد، یاد قیامت کنید».
این بار هوا بوی تازگی می دهد؛ بوی طراوت و شادابی.
سبز پشت سبز. زمین به آرامشی می رسد که چشم های همیشه بیدار آسمان، به شکوهش خیره می شود.
این چندمین بهار است که زمین، زمستان را پشت سر گذاشته و پس از نیست شدن، دوباره جوانه داده است؟!
«خاک را زنده کند تربیت باد بهار     سنگ باشد که دلش زنده نگردد به نسیم»
شانه هایم، شکوه پرواز را حس می کنند.
حالا هوای سرشار از شوقی را نفس می کشم که پاییزهای زرد سپری شده را رنگ می زند.
باید به فکر ترانه شدن با جوانه های باران باشم.
باید بار دیگر آفتابی شوم و خورشید را در آغوش بکشم؛ حالا که از جنس نورم.