بازم منم...

بازم منم...
چند روزی هست که کم میام به فضای مجازی . مثه اینکه دارم میذارمش کنار...
دلم نخواست پست بذارم ولی مثه دفتر یادگاریم میمونه...
یه وقتایی هست تو زندگیت نمیدونی واسه چی زنده ای ...
برای کی ، چی !
فقط روزاتو به شب میرسونی
منتظر یه اتفاقی یه لحظه که باعث تغییر بشه تو زندگیت ولی هیچوقت اتفاق نمیفته ...
یه وقتایی هست انقد تو زندگیت کوچیک میشی
انقد اصرار میکنی
که بعد چند وقت دیگه از زندگی میبری
حوصله هیچکس و نداری
حتی بهترین ادمای زندگیت ...
گوشیت برات اهنگ میخونه و تو هم سکوت میکنی...
به پیام های اطرافیانت توجه نمیکنی...
حس میکنی داری عوض میشی ولی روحت زخم خورده ...
زخمی که مدت ها طول میکشه تا خوب شه
زخمی که باعث شده خودتو دیگه نشناسی...
رفتارات و اخلاقت و حرف زدنات عوض میشه
دوست داری تموم شه .
ولی میگی مهم نیست .میگذره
میگذره ...
کاش ادما یاد میگرفتن
در مقابل .محبت و مهربونی
همون رو انجام بدن...
نه اینکه تا فهمیدن پیش طرف.خدا شدن
انقد مغرور بشن که ادم از کاری که کرده پشیمون بشه
کاش ما ادما یاد بگیریم
حرف زدن و رفتار ما میتونه خیلی چیزا رو عوض کنه ...
کاش میشد به بعضیا یاد داد
تا دورشون شلوغ شد قبلیا رو فراموش نکنن که همیشه پیششون بود.
کاش دل ادما نگیره ...
یا حداقل یکی باشه که ته دلشو خالی کنه ...
بتونه درد و دل کنه تا اروم شه...
مواظب لحظه های خوب زندگیتون باشین
تا چشم بهم زدین میگذرن و حسرت چند ثانیه هم میمونه تو دلتون ...