( شعر از خودم)

( شعر از خودم)
نومید از این دلبستگی هرگز نمی گردم مگر*
جان از کفم بیرون شود ای بلبل شیرین شکر*
سالی به سالی می رسی پیغام عشقم می دهی*
خوش میرسی خوش میدهی تکرارکن باری دگر*
یادت مگر یک لحظه از سر می رود یا از دلم*
خون می کند اندر دلم یاد تو از شب تا سحر *
بردی حواسم کز سرم بیهوش و سرگردانتم *
هوشم حواسم را بده با گوشه چشمی مختصر*
هرگز ندیدم چشم من کز اشک و خون دوری کند*
چشمان من فرش رهت دیگر بیا از این سفر *
حالا دگر وقتش رسید از ابر دیگر پرده گیر *
رخ کن عیان نوری بده روشن کن این چشمان تر*
سرسبز کن دشت دلم صحرای خشکی گشته است*
آبش بده ، بذرش بده ، چون بوستانی پر ثمر *
یادی کن ازبیمارخود این نیست رسمش ای طبیب*
بیمار می خواهد دوا ، ار نه بمیرد بی خبر *
نا مهربانی کم کن ای مه چهره ای مه روی من*
ماه ی نیا ، سالی بیا ، بر تربت ما کن گذر *
وز عشقت ای سرو روان هم روح رفتست هم روان*
روحم روانم کز تو شد بازا بده روحی به سر *
نالان و گریانم همی در سینه خون دارم بسی*
فکری بکن سدی بزن سیل آمد از خون در جگر*
دیشب به خوابم آمدی لبخند بر لب داشتی *
خوشحال در سویت شدم اما برفتی چون شرر *