روزی آماده میشویم که خداحافظی کنیم ..

روزی آماده میشویم که خداحافظی کنیم ..
خداحافظی با هر چه و هر کس که بیشتر عشق ورزیدیم، بیشتر از خودمان!
آن روز احتمالا روز شادی نخواهد بود اما قطعا روز بزرگتر شدن ما خواهد بود.
روزی که ارزشِ آدمِ درونی مان را ببینیم دیگر راضی نمیشویم به آدمهای درگیرِ رفتن ! به آدمهای نصفه نیمه در رابطه ! چون آن روز دلمان نمیآید آدم درونی مان را کمتر دوست بداریم و به کم راضی اش کنیم.
آن روز مقابلِ تمام سختی های زندگی می‌ایستیم و دستِ آدم درونی مان را میگیریم و آرام زمزمه میکنیم " من هستم، با هم رد میشویم.من تو را بیشتر از اشتباهاتت دوست دارم. من کنارت هستم"
اگر بیشتر از اینکه به خودمان عشق بورزیم، به دیگران عشق بورزیم روزی غمگین و آشفته خواهیم شد. این تئوری شکست خورده است، سالهاست آدمها این را امتحان میکنند اما زودتر از آنچه که فکر میکردند ناامیدی را تجربه میکنند.
برای آدم درونی مان به دنبال آغوش نگردیم، او قبل از تمامِ این جستجو ها آغوش دارد. قبل از تمام این دست و پا زدن ها او "ما" را دارد.
کنارش که بایستیم او قدرت پیدا میکند از اشتباهاتش نترسد، در خداحافظی ها گیر نکند و از تجربه های جدید فرار نکند.
کنارش که بایستیم، او احساس بی پناهی نخواهد کرد و همین بی نیازی کیفیت رابطه های ما را تغییر میدهد.