یک روز خوب می آید .

یک روز خوب می آید .
روزی که با رنگ ناخن هایمان ،
دماغ های چسب خورده یا نخورده مان ،
ازدواج های نکرده در بیست و چند سالگیمان ،
موهای بلند یا کوتاه ،
آبی یا مشکیمان قضاوت نمی شویم .
روز خوبی که حرف هایمان زیر سرپوش آهنی احتیاط نمی گندد
یک روز خوب می آید .
روزی که دلواپس سوال های مطرح نکرده مان در مورد مسائل شخصی زندگی دیگران نیستیم .
روزی که جای نقد یا تمجید از نوشته هایم
در مورد رنگ رژلبم دیدگاه دریافت نمیکنم !
یک روز خوب که درک کنیم
همه مثل ما ،
مادرمان ،
برادر و پدر و خواهرمان لباس نمی پوشند و
حرف نمی زنند و فکر نمیکنند
و اگر کسی زندگیش با ما فرق داشت
شبیه یک کشف جدید تا کمر از پنجره ی حریم خصوصیش نرویم داخل.
عزیزم میخواهم بگویم
تو مسئول لاغر بودن ،
چاق بودن ،
دماغ گنده یا عملی ،
لب های باریک یا تزریقی ،
پرایدسفید یا ماتیز مشکی داشتن کسی نیستی.
تو مسئول نگرانی برای دختر بیست و پنج ساله ای که مدرک کارشناسی ارشدش را بیشتر از شوهر کردن دوست دارد نیستی .
تو مسئول دلواپسی برای رنگ مبلمان خانه ی
سرور خانم که هیچ با دیوارهای خانه اش ست نشده نیستی !
باید روز خوبی بیاید .
روزی که ما مسئولیت زندگی خودمان را سفت بچسبیم .
کتاب های نخوانده و رویاهای فردایمان را سفت بچسبیم .
به فرهنگ قضاوت نکردن و بدگویی نکردن سفت بچسبیم .
در آخر هم به قول دکتر هولاکویی عزیز به بهانه ی حقیقت و رک بودن نمی توانیم
به حریم شخصی دیگران تجاوز و اظهار عقیده کنیم.

#الهه_سادات_موسوی