وقتی میره اون کسی که دوسش داریم ،

وقتی میره اون کسی که دوسش داریم ،
جای خالیش اذیت میکنه
و دلمون گر میگیره ،
ساکت میشیم و گوشه گیر ،
نه که حرف نداشته باشیم
نه ،
دل گفتنه که نداریم...
یکم میگذره و یخ رفتن آدم مهمه ذره ذره آب میشه ،
رد چنگ خشک میشه رو دلمون و شب ،
دوباره لبخند میزنیم ،
هرچند سخت ،
هرچند تلخ...

دنیای لعنتی که فرصت فکر کردن نمیده ،
تند تند میگذره ،
رد میشه
و میمونه یه رد عمیق تو ذهنمون ،
میمونه یه فکر آزار دهندهٔ غیر دائمی ،
ما هم میشیم همون آدم قبلی ،
با همون دنیای قبل ،
گاهی چشممون میفته یا دستمون میخوره
به اون رد عمیق و بغض میشینه
به گلومون و شاید یه خط باریک اشک ،
همین ،
از اون همه درد ،
میمونه همین....
شاید درد رفتن خوبای زندگی هم واکسن غصه های بعدیمون باشه ،
کسی چه میدونه..؟