به اون روزی که

به اون روزی که
بلند میشی و میبینی هیچی توی سرت دیگه نیست و عجیب آرومی
میگن: "آرامش بعد از طوفان"!
به زبون خودمون میشه سِر شدگی!
همه برات میمیرن..
اینکه میگم همه،
یعنی چیزایی که باهاشون حالت خوبه حتی!
این '"همه"'میشه:
اهنگ های مورد علاقه ات!
عکس های خودت که فکر میکردی خیلی خوب افتادی!
رانندگی توی خیابون های بدون ته...
کتابهایی که با شعرهاشون عاشقی کردی!
یا غذا و دلخوشی های کوچیکت!
یعنی همه چیز!

میدونی
میشه این چیزا رو تحمل کنی..
ولی
نمیتونی اون آدم هایی که برات مُردنو
قبول کنی،نبودنشونو...
میسوزندت
خنده هاش،
حرف هاش،
خوشی هاش،
دور بودنش و کنار تو نبودنش!
مردن آدم ها،
همیشه از رفتنشون نیست!
یه وقتایی
از فراموش کردنشون و نادیده گرفتنشونه!
از زخم زبوناشون...از ترحم های الکی
و
نگران بودنشون واسه خوشبختی ما و خیانت هاشون...!
وقتی میگیم همه برام مُردن...
یعنی:فقط یه نفر!
همون یه نفر
یه تنه همه چیزو زیر و رو کرده
و با خودش برده و یه جوری ریشه دَونده توی قلبت که با هیچ طوفانی نمیره ردش از قلبت...
یعنی با یک نفر فقط تونستم
حس های خوبه این دنیا رو تجربه کنم و بقیه شو یه نمایش دردناک میدونم فقط واسه التیام دردهام...
یعنی
اون یه نفر
تنها کسی بود که
در اوج دوست داشتن،منو متنفر کرد
و
دلتنگی رو برام تعریف کرد...!
یعنی توی زندگی
فقط میتونی با یه نفر
تا هزارسال زندگی کنی ولی دیگه به هیچ عشقی ادامه ندی...
و
تنهایی اونقدر قویت کنه که،حالت فقط با
خودت خوب شه و نیاز به سایه ی کسی نداشته باشی!
.
شاید بپرسی مگه میشه بی عشق سر کرد؟
اما
وقتی یه دوره ای حتی کوتاه
با عشق زندگی کردی
بقیه اش فقط با یه جمله سَر میشه:
"هر چه بادا باد..."