"گاهی"

"گاهی"
گاهی آدم ها به جایی می رسند که نباید می رسیدند،به هیچ،به پوچ...به نیستی!به جایی که از خودشان میپرسند چرا هستم؟برای که و برای چه؟برای کدامین هدف؟کدامین مقصد؟اگر نبودم چه؟ چه کسی میفهمید؟چه کسی اشکی میریخت و هی آه خرج نبودنم میکرد؟کجای این زندگی بی من لنگ میشد و کم می آمد؟ وای اگر جوابی برای این همه چرا نباشد!گاهی آدم می نشیند روی یک نیمکت،گوشه ی دنج زندگی و خیره میشود به راه آمده ی پشت سرش،بی خیال دست هایش را میزند پشت سرش و هی توی سرش بالا و پایین میکند روزهای گذشته را و کلنجار می رود با خودش که این همه دوندگی،سگ دو زدن،جان کندن،پاک ماندن،نفس نفس زدن، این همه مقاومت،این همه نه گفتن،این همه چشم بستن و نخواستن و این همه گذشتن و هزار و یکی این همه ی دیگر اصلا ارزشش را داشته؟ بعد پوزخندی به خودش و باورهایش می زند و یک نمیدانم خرج این همه سوال بی پاسخ میکند و تهش می رسد به آنجا که اصلا نمیداند کجای این سرنوشت و این زندگی بی در و پیکر ایستاده و حتی نمیداند چکاره ی این زندگی لعنتیست و پشیمان از کرده و نکرده و راه های رفته و نرفته باز بر میگردد به خودش و همان نیمکت دنج و همان گوشه ی تنهایی...باز می ماند او و یک بغض ریشه دار قدیمی و یک دنیا سردرگمیِ امروز و یک دنیا غمِ دیروز و یک جهان ترس از فردا...جایی میان آسمان و زمین...بهشت و جهنم...خوب و بد...خواستن و نخواستن...مابین سکوت و فریاد...
و این منم...
منی که این روز ها
دقیقا رسیده ام به همان جایی که نباید...!