گرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم

گرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

دلم برای خودم تنگ میشود آری:
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام هایم را
هر آنچه شیفته تر از پیِ شدن بودم

چگونه شرح دهم عمق خستگی هارا
اشاره ای کنم : انگار کوه کَن بودم

من آن زُلال پرستم در آب گند زمان
که فکر صافی آبی چنان لجن بودم

غریب بودم و گشتم غریب تر اما :
دلم خوش است که در غربت وطن بودم


شعری از محمدعلی بهمنی