حبیب آقا نه کافه رفته است،

حبیب آقا نه کافه رفته است،
نه کتاب خوانده است
و نه سیگار برگ برلب گذاشته
و کلاه کج بر سر.
‌
نه با فیلم تایتانیک گریه کرده است
و نه ولنتاین میداند چیست!
‌
اما صدیقه خانم که مریض شد،
شبها کار میکرد
و صبحها به کار خانه میرسید.
‌
در چشمانش خستگی فریاد میزد،
خواب یک آرزو بود.
اما جلوی بچه ها و صدیقه خانوم
ذره ای ضعف بروز نمیداد.
‌‌
حبیب آقا عشق را معنا میکرد،
نمایش نمیداد...
‌
‌