بابا همیشه میگفت تو توی رویایی... توی دنیای واقعی زندگی ن

بابا همیشه میگفت تو توی رویایی... توی دنیای واقعی زندگی نمیکنی.
راستشو بخواین راست میگفت. هنوزم به این اعتقاد داره فقط دیگه فکر کنم ناامید شده ازم😁
من از بچگی با رویا بزرگ شدم. بچه ها معمولا رویاپردازند. حرف زدن با تک تک درختها و گلها، با دیوار و در و پنجره اتاق، با دفتر و کتاب و بقیه چیزا ممکنه تا سنی عادی باشه. بعد کم کم بچه ها بزرگ میشن و رویاپردازی رو فراموش میکنند. بعدترها حتی ممکنه دیگران رو بخاطر این رویاها مسخره کنند. من بهش میگم سندرم بزرگ شدگی مزمن...
اما خب از اونجا که من کلا با سندرم ها مشکل داشتم خیالاتی بودنم تا همین حالا ادامه داره😅
من به جان دادن به اشیا ادامه دادم، آدمهای خیالی وارد زندگیم کردم و هروقت وسوسه میشدم سرک بکشم به دنیای واقعی آدما از دیدن سیاهی و تاریکی و کسل کنندگیش خسته میشدم...
اینا رو چرا گفتم اصلا؟!
گفتم که بگم آدم با رویاهاش زندگی میکنه...
با رویاهای قشنگ هست که امید توی زندگی جاریه...
زندگی بدون رویا یه روزمرگی منطقی و خسته کننده است...
این دنیای رویاهاست که اتفاقا به نظرم خیالی و ساخته توهم آدما نیست بلکه حقیقت محضه اما زور دنیای به اصطلاح واقعی باعث میشه آدم از خیالاش دست بکشه...
شما هنوز رویا دارید؟
تاحالا بخاطر رویاهاتون بها پرداخت کردید؟
کدوم رویاهاتون هنوز قلقلکتون میده؟ #رؤیا #روزگارتون_خدایی🌹🌹🌹