گاهی آدم کم می آورد، خسته می شود و از قوی بودن دست می کشد

گاهی آدم کم می‌آورد، خسته می‌شود و از قوی بودن دست می‌کشد! گاهی آدم از تنهایی و بی‌پناهی‌اش بغض می‌کند، گوشه‌ای مچاله می‌شود، زانویِ بی‌کسی‌اش را در آغوش می‌گیرد و دردهایِ چندین ساله‌اش را از دریچه‌ی چشمانِ بی‌پناهش بیرون می‌ریزد!
کاش میانِ این سکوت و انزوایِ بی‌رحمانه، کسی از راه می‌رسید، کسی که تکیه گاه می‌شد، کسی که با لحنی محکم و عاشقانه می‌گفت، نگران نباش، "من هستم "حرف هایی که دائما با "خودم" تکرار میکنم 
از هیچ و پوچ سرشار است!
جملاتی که هیچگاه قرار نیست به فریاد این دل درمانده برسند...
سخنانی که آرام جانم را میگیرند...
اما چاره ای جز تکرارکردن هزارباره ی این سخنان با خودم ندارم...
اندوهگین گفت و گویی که با"خودم" دارم،
تمام امید من است در زندگی ...
کورسویی ست در تاریکی محض...که به آن دچار شده ام!
آخرمیدانید؟!من جز خودم کسی را برای هم صحبتی ندارم. #حرف #دل #من
#عاشقانه