منِ عزیزم!

منِ عزیزم!
ببخش که پیش از این‌ها با تو خوب رفتار نمی‌کردم، ببخش که وادارت کردم آدم‌هایی را دوست داشته‌باشی که ارزش فکر کردن هم نداشتند، ببخش که برای موفق‌تر شدنم، تو را نادیده می‌گرفتم و آزارت می‌دادم، ببخش که در کارزار بی‌رحم روزگار, با لجاجت برای خواسته‌هایم ایستادم، آنقدر که برف و بوران اندوه ببارد و موهایت زودتر از موعدش سپید شود.
ببخش که نادیده‌ات گرفتم و اجازه دادم غمگین باشی، ببخش که نوازشت نکردم، در آغوشت نگرفتم و تو از بی‌پناهی‌ات به آغوش سرد غریبه‌ها پناه بردی.
قول می‌دهم تمام کنم؛ بیش از توانم جنگیدن را، بیش از ظرفیت آدم‌ها محبت کردن را
و بها دادن به آدم‌های اشتباه را
قول می‌دهم بیشترین زمانم برای تو باشد، روزی چندبار با تو در آیینه قرار بگذارم، روزی چندبار در آغوشت بگیرم، موهایت را شانه بزنم، غمگین که شدی آرامت کنم، برایت چای بریزم، دستانت را بگیرم و با تو تمام راه‌های آرام جهان را قدم بزنم.
منِ عزیزم! بعد از این تو را بیشتر از هرکسی و هرچیزی دوست خواهم‌داشت و برای شادی‌ات، همه کار خواهم کرد.
لطفا مرا به‌خاطر تمام کوتاهی و اشتباهاتم ببخش،
دوستت دارم...