مَبَر این دِل که دِلبَر  کرده  پیرَم

مَبَر این دِل که دِلبَر  کرده  پیرَم
گدای   آتش  و  وین  دَر   فقیرَم
هَمی  خواهَم    میانِ  خَرمنِ  گُل
دَهَم  جان  یِکسرو   آنی   بِمیرَم
بمیرَم     در   میانِ   بوته  زاران
هزاران  شاخه  از  باغَش  بگیرَم
مَنَم  پَروانه ای   پَر  داده   آتَش
به شَمع وشُعله اش امشَب امیرم
فُرو   اُفتاده دَر  دامانِ  عِشقَش
پَریشان   روزگاری    بَر  کویرم
تَبِ  سوزان  نِشسته روی سینه
همین  اِمشب زِ دستش پانگیر