عاشق ترين مرد آدم بود که بهشت را به لبخند حوا فروخت ...

عاشق ترين مرد آدم بود که بهشت را به لبخند حوا فروخت ...
حوا که بغض کند حتي خدا هم اگر سيب بياورد چيزي جز آغوش آدم آرامش نميکند
خوش به حالت آدم ... خودت بودي و حوايت...
وگرنه حواي تو هم هوايي ميشد ...
و خوش به حالت حوا ... تنها حواي زمين تو بودي ...
وگرنه آدم هواي حواهايي ديگر داشت...
ديگر نه آدم آن آدم است و نه حوا آن حوا...
من و تو زاده ي کدامين دو نخستينيم ؟؟؟؟ که نه بوي آدميت داريم و نه هوس حوا...
وقتي سايه ها بوي انسانيت نميدهند ! همان بهتر که سايه اي بالاي سرت نباشد ...
اينجا براي حوا بودن .. آدم کم است ...
به جرم وسوسه چه طعنه ها که نشنيدي حوا ...
بعد از تو همه تا توانستند آدم شدند...!
چه صادقانه حوا شدي و چه رياکارانه آدميم..
تو آدم ... من حوا... بيا جهاني ديگر آغاز کنيم .. عشق بورز ... دوستم داشته باش ... تازه سيب چيده ام ...
حوا بودن تاوان سنگيني دارد ... وقتي آدم ها براي هر دم و بازدم به هوا نياز دارند ...!
حوا...! راست بگو مگر تو سيب را ‍‍پوست کندي و خوردي که دنيا اينگونه پوسته مارا ميکند ؟
هيچکس نفهميد ... شايد شيطان عاشق حوا بود که به آدم سجده نکرد...