ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ

ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﺧﯿﺴﯽ ﭼﻤﺪﺍﻧـﯽ ﮐـــﻪ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻼﻏـــﯽ ﮐـــﻪ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ
ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻏﻤﺎﻥ ﺗﺒﺮ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﯼ ﺗﻨﺖ
ﺑـــﻪ ﻋﺸﻘﺒﺎﺯﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﺩﺍﻣـﻪ ﯼ ﺑﺪﻧﺖ
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﮔﯽ ﮐﻪ ﺯﺩﯼ ﻭ ﺯﺩﻡ ﺑﻪ ﺣﺲّ ﺟﻨﻮﻥ
ﺑﻪ ﺑﭽّـــﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻡ ! ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺧﻮﻥ
ﺑﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﮐــﻪ ﺗﻮﯼ ﺣﻨﺠــﺮﻩ ﺍﺳﺖ
ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﺗﮕﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮﻩ
ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ِ ﺩﻣﭙﺎﯾـﯽ ﺑﺮ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺸﺮﻩ
ﺑﻪ ‏«ﻫﺮﮔﺰ ‏»ﺕ ﮐﻪ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﺖ : ‏« ﮐﺪﺍﻡ؟ ‏»
ﺑـــﻪ ﺩﺳﺖ ﻫـــﺎﯼ ﺗـــــﻮ ﺩﺭ ﺁﺧــــﺮﯾﻦ ﺗﺸﻨّــﺞ ﻫﺎﻡ
ﺑـــﻪ ﮔﺮﯾـــــﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺁﻥ ﻭﺭ ِ ﮔﻮﺷﯽ
ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ِ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﯽ ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﯽ
ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﻓﯿﻠـﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﺪﯾﺪﻩ، ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻦ
ﺑــــﻪ ﻟﺬّﺕ ﺭﺅﯾﺎﯾﺖ ﮐــــﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ِ ﮐﻔــﯽ ﺍﻡ …
ﺑﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ِ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ‏« ﺳﻌﺪﯼ ‏»
ﺑـــــﻪ ﭼــــﺎﯼ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺗــــﻮ ﭘﯿﺶ ﺁﺩﻡ ﺑﻌﺪﯼ
ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﺳَﺮﻡ ﻣُﺪﺍﻡ ﺷﺪﻩ
ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ! ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ
ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﺧﻂ ﺧﻄﯽ ﺍﻡ
ﺩﻭﺑــــﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣـﯽ ﮔﺮﺩﻡ ﺑــــﻪ ﺷﻬــــﺮ ﻟﻌﻨﺘـــــﯽ ﺍﻡ
ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﯽ ﻣﺰّﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ِ ﮔﻮﺷﺖ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣــــﯽ ﮔﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻣﻦ ِ ﺁﻏﻮﺷﺖ
ﺑـﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﺅﯾﺎﻣﺎﻥ، ﺑﻪ ﻗﺒﻞ ﮐﺎﺑﻮﺱ ِ …
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﻮﺳﻪ