نوشتار اصلی زبان کوردی بخش دوم....

نوشتار اصلی زبان کوردی بخش دوم....






گویش های متعدد کوردی مکمل گروه «ایرانی-آریایی» هستند که به خانوادۀ بزرگ زبان های هند و ایرانی تعلق دارند. این گویش ها یک مجموعۀ زبانی یکپارچه را تشکیل می دهند و این مجموعه از سایر زبان های ایرانی همجوار، یعنی زبان های شمال غربی ایران مانند تالشی، گویش های حاشیه دریاچه مازندران و ... متمایز است. از دیرباز تاکنون در باره ارتباط بین زبان کوردی و زبان مادها از اقوام آریایی، پژوهش های بی شماری صورت گرفته است. از زبان مادها، نخستین بنیانگذاران حکومتی ایران، با وجود اهمیت تاریخی گویشوران آن در متونی مستقیم، آثاری باقی نمانده است؛ حتی این نیز برای ما مجهول مانده است که آیا مادها برای اهداف حکومتی و مانند آن هرگز زبان مادریشان را به نگارش درآورده اند یا نه. آثار زبان مادی را تنها می توان غیر مستقیم باز شناخت: به ویژه گونه های واژگانی ای در سنگ نوشته های هخامنشی به فارسی باستان که از قوانین آوایی فارسی باستان پیروی نمی کنند. دیاکونوف ماد شناس معروف بر این باور است که زبان ادبی کتیبه های هخامنشی که توسط دبیران آرامی زبان و با خط فارسی باستان نوشته شده بود در تحت تأثیر شدید زبان مادی که قبلأ به صورت زبان ادبی تکوین یافته بوده مدون گشته است.