محققان هندی با استفاده از نانوآمولیسیون موفق به ساخت نانو
محققان هندی با استفاده از نانوآمولیسیون موفق به ساخت نانوحسگری برای سنجش سطح گلوکز خون شدند. این نانوابزار تنها با 200 میکرولیتر نمونه خون یا ادرار می‌تواند در مدت چند میلی‌ثانیه، میزان قند خون بیمار دیابتی را مشخص کند. پژوهشگران موفق به ساخت حسگر جدیدی برای شناسایی سطح گلوکز خون شدند. این حسگر مبتنی بر نانوآمولیسیون پلاریزه شونده مغناطیسی است که برای تعیین سطح کلوگز از آنزیم‌های اکسیدکننده گلوکز استفاده نکرده بلکه در اثر وجود گلوکز در خون تغییر رنگ می‌دهد.
این گروه تحقیقاتی به رهبری جان فیلیپ از مرکز تحقیقات اتمی گاندی در هند با استفاده از قطرات نانوآمولیسیون آب/روغن که به صورت مغناطیسی قابل قطبی شدن هستند اقدام به ساخت این حسگر کردند. این گروه با استفاده از نانوذرات اکسید آهن که قطری در حدود 10 نانومتر دارند و همچنین با بهره گیری از سورفاکتانت‌های مختلف، این نانوآمولیسیون‌های 100 نانومتری را تولید کردند.
محلول حاوی نانوآمولیسیون در صورت مجاورت با گلوکز و در حضور میدان مغناطیسی تغییر رنگ می‌دهد. فیلیپ می‌گوید: «کشف این پدیده به صورت اتفاقی صورت گرفت. زمانی که روی تغییرات رنگ (طول موج‌های پراش یافته) در این محلول کار می‌کردیم دریافتیم که حضور گلوکز می‌تواند محلول را دچار تغییر رنگ کند. این تغییر طول موج پراش یافته رابطه مستقیمی با غلظت گلوکز دارد.» وی می‌افزاید: «ما در کمال شگفتی دریافتیم که در غلظت 30 میلی‌مولار گلوکز، مقدار تغییر طول موج پراش یافته 69 نانومتر است که در اثر استفاده از آمولیسیون مناسب این رقم می‌تواند عدد بزرگتری شود. با توجه به تغییرات خطی طول موج با غلظت گلوکز، می‌توان از این سیستم به عنوان حسگرزیستی استفاده کرد.»
این حسگر، ابزاری مناسب برای تعیین سطح گلوکز بیماران دیابتی است زیرا نسبت به روش‌های رایج با سرعت بیشتری می‌تواند نتایج را ارائه کند. یکی از مزیت‌های این روش آن است که عاری از برچسب‌زنی است و می‌تواند در مدت چند میلی‌ثانیه نتیجه را نشان دهد. در این روش نیاز به استفاده از دستگاه‌های پیچیده الکترونیکی نیست. نمونه خون یا ادرار با محلول امولیسیون ترکیب شده و در حضور میدان مغناطیسی تغییر رنگ اتفاق می‌افتد. در این آزمایش تنها به 200 میکرولیتر نمونه نیاز است.
این گروه تحقیقاتی به رهبری جان فیلیپ از مرکز تحقیقات اتمی گاندی در هند با استفاده از قطرات نانوآمولیسیون آب/روغن که به صورت مغناطیسی قابل قطبی شدن هستند اقدام به ساخت این حسگر کردند. این گروه با استفاده از نانوذرات اکسید آهن که قطری در حدود 10 نانومتر دارند و همچنین با بهره گیری از سورفاکتانت‌های مختلف، این نانوآمولیسیون‌های 100 نانومتری را تولید کردند.
محلول حاوی نانوآمولیسیون در صورت مجاورت با گلوکز و در حضور میدان مغناطیسی تغییر رنگ می‌دهد. فیلیپ می‌گوید: «کشف این پدیده به صورت اتفاقی صورت گرفت. زمانی که روی تغییرات رنگ (طول موج‌های پراش یافته) در این محلول کار می‌کردیم دریافتیم که حضور گلوکز می‌تواند محلول را دچار تغییر رنگ کند. این تغییر طول موج پراش یافته رابطه مستقیمی با غلظت گلوکز دارد.» وی می‌افزاید: «ما در کمال شگفتی دریافتیم که در غلظت 30 میلی‌مولار گلوکز، مقدار تغییر طول موج پراش یافته 69 نانومتر است که در اثر استفاده از آمولیسیون مناسب این رقم می‌تواند عدد بزرگتری شود. با توجه به تغییرات خطی طول موج با غلظت گلوکز، می‌توان از این سیستم به عنوان حسگرزیستی استفاده کرد.»
این حسگر، ابزاری مناسب برای تعیین سطح گلوکز بیماران دیابتی است زیرا نسبت به روش‌های رایج با سرعت بیشتری می‌تواند نتایج را ارائه کند. یکی از مزیت‌های این روش آن است که عاری از برچسب‌زنی است و می‌تواند در مدت چند میلی‌ثانیه نتیجه را نشان دهد. در این روش نیاز به استفاده از دستگاه‌های پیچیده الکترونیکی نیست. نمونه خون یا ادرار با محلول امولیسیون ترکیب شده و در حضور میدان مغناطیسی تغییر رنگ اتفاق می‌افتد. در این آزمایش تنها به 200 میکرولیتر نمونه نیاز است.
۷۹۴
۱۵ خرداد ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.