ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻡ ... ﻫﺮﺭﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗ

ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ ﺍﻡ ... ﻫﺮﺭﻭﺯ ﻋﺼﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﻢ ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ... ﺷﻮﻗﻢ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﯿﺰﻫﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭﯼ ... ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﺮﺭﻭﺯ ﻓﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻡ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺧﺎﻟﯽ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ... ﻫﺮﺭﻭﺯ ﻗﺪ ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺩﺭ ﻣﻦ... ﻣﻦ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ... ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ... ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺳﻬﻤﻢ ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪِ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ،ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ... ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ، ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ ﺑﻪ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﺖ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ... ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﻢ ﻫﻤﺶ ﺑﺎﺭﺍﻧﯿﺴﺖ ... ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪِ ﺗﻠﺦ، ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ... ﺗﻮ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺮﻡ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ... ﺁﻩ ﮐﻪ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ... ﻭ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻭﺭﺩﯼ ﺩﻭﺭﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻭﻣﺮﺩﺍﻧﻪ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻣﻦ... ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﻠﻪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺍﻣﻀﺎﺀ... ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻦ ﺭﺍ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﺍﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺮﺍﺏ ﺗﻠﺦ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﻨﻢ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﯿﺎﺭﺍﯾﻢ... ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺮﺧﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻫﺮﺩﻭﯼ ﻣﺎ ﺗﻮ ﺁﻏﻮﺵ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯿﻢ ... ﻣﻦ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺣﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ... ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻭ ﻧﻤﯿﻤﯿﺮﻡ ... ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ... ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ؟ !! ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ؟ ...!! ﻧﻪ... ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦ... ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﮔﺮﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﯾﺪﻫﺎ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ... ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻓﻪ ﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎﯾﺶ ﺍﺭﺯﺍﻧﯽ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ ... ﻣﻦ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺭﺍ، ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ..✘