ﻭﻗﺘﯽ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﻏﺰﻝ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ

ﻭﻗﺘﯽ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﻏﺰﻝ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺟﺰ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﺳﻨﮓ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ...ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ؟
ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ!
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ...ﺍﻣﺎ
ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ
ﻗﺪﺭ ﻣﺮﺍ ﺁﻧﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ
ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﯾﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ...
ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ
ﺣﺎﻻ‌ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺠﺎﻝ ﺁﻩ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻮﺩﻡ! ﻧﺒﻮﺩﯼ! ﺁﻣﺪﯼ! ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ...ﺁﻩ
ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ!
ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺑﯿﺎﯾﯽ ، ﺁﻣﺪﯼ...ﺍﻣﺎ
ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﯼ...ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ...!