پیر که بِشَم

پیر که بِشَم
بَچه هام، نَوه هام
ازم میپُرسَن:
+ عاشِق شُدی تاحالا؟
آخ که این سوال
چِقَد میتونه
سَردَم کُنه ، داغَم کُنه
مُرور میکُنَم خاطِره هامو با تو
یادَم میاد قدم زدنامون و
حرفامون، خَنده هامون..
یه قطره اشک سُر میخوره از روی گونَم!
چی بایَد جواب بِدَم؟
بِگَم آره؟ بَعد بِگم چی شُد؟
سوالِ دومِشون و میپُرسَن:
+ وااا چی شُد؟ آره یا نه؟
یه نَفس عمیق میکشم،
آخ که چقدر دِلم بَرایَت تنگ میشود!
جواب میدم:
- نه عزیزم ، عاشقی خوب نیست ، میسوزونَتِت ، نابودِت میکُنه..
دروغ میگَم،