شده تاحالا همچین دلت بگیره که ندونی به کجا پناه ببری؟

شده تاحالا همچین دلت بگیره که ندونی به کجا پناه ببری؟
شده تاحالا همه وجودت اشک بشه؟
شده تاحالا دوست داشته باشی حتی یه ثانیه دیگه هم نفس نکشی؟
شده تاحالا دنیا به این بزرگی برات بشه قفس؟
شده تاحالا تااعماق وجودت بخوایی داد بزنی؟
شده تاحالا باتمام احساست از زندگی بدت بیاد؟
شده تاحالا نتونی به کسی اعتماد کنی؟
شده تاحالا همچین کم بیاری که مرگتو بخوای؟
شده تاحالا ازاونی که دوسش داری بخوایی بگذری؟
شده تاحالا اسم مرگ برات زیبا بشه طوری که همون موقع تمام نیازت باشه؟
شده تاحالا؟اه...بسه...!دیگه خسته شدم از این همه شده تاحالاها...از این همه تکرار...
بذار منم بفهمم زندگی یعنی چه؟
بذار بفهمم خوشبختی،خندیدن واقعی یعنی چه؟
من خسته ام خسته از این همه خنده های ظاهری...
خسته از اینکه همه رو بخندونم ولی خودم هیچ...
امروز دلم خیلی گرفته آنقدر که فکر کنم صدامو خدا تا عرش شنید...
اما نمیدونم جواب منو میده یا نه؟
خدااااااا خیلی خستم...