ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﯾﻨﺶ ﺍﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ : ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍﺩﻡ ....

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﯾﻨﺶ ﺍﺩﻡ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ : ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍﺩﻡ ....
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﺯﯼ ﺩﺍﺭﻡ ..!
ﺍﻧﺪﮐﯽ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺍﯼ ..
ﺍﺩﻡ ﺍﺭﺍﻡ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ، ﺍﻣﺪﭘﯿﺶ .!!ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ ..!ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ! ﺩﻟﺶ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﯾﺴﺖ .ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍﺩﻡ .!! ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺷﮏ ﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮑﯿﺪ ..!!!
ﯾﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﺎﺵ ... ﮐﻪ ﺑﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ .!!ﺑﻐﺾ ﺁﺩﻡ ﺗﺮﮐﯿﺪ ، .. ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻟﺮﺯﯾﺪ !!
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ .....ﻧﻪ ...
ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻋﺮﺵ ..ﻧﻪ ....ﻧﻪ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺖ ، ﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ، ..
ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭﺕ ﻫﺴﺘﻢ !!
ﺍﺩﻡ ، .. ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺖﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ ...!ﺭﺍﻫﯽ ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮ ﺷﻮﺭ ﺯﻣﯿﻦ ..
ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺑﻨﺪﻩ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺩﻡ ..!ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ ، ﻫﺒﻮﻁ ...ﺯﯾﺮ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﯿﺪ ، ...ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍﺩﻡ ...!
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ ...
ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻋﺮﺵ ... ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼﺑﻬﺸﺖ ...!
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ، ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺵ !!!!
ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺍﺩﻡ .... ﻧﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ ؟؟ ..!!!!