عاشقانه های شبنم

دیگر از گلوی  خش دار  ترانه های  غربت زده ام صدایی برنمی آید 
سکوتی ترسناک نشسته بر درو دیوار دل مضطربم
نفرین بر  خاطره ها ، که" دست به سر" نمی شوند
در لحظه ی شکافتن تکه تکه  بی همنفسی
گریزانم از  اندیشه های پوسیده 
که رفو نگشته
با "ریسمان وآسمان بافتن"
بی تاروپودی