آدمي را عقل بايد در بدن

آدمي را عقل بايد در بدن
ورنه جان در كالبد دارد حمار
بس بگرديد و بگردد روزگار
دل به دنيا درنبندد هوشيار

اي كه دستت مي رسد كاري بكن
پيش از آن كز تو نيايد هيچ كار
اينكه در شهنامه ها آورده اند
رستم و رويينه تن اسفنديار

تا بدانند اين خداوندان ملك
كز بسي خلق است دنيا يادگار
اينهمه رفتند و ماي شوخ چشم
هيچ نگرفتيم از ايشان اعتبار

اي كه وقتي نطفه بودي بي خبر
وقت ديگر طفل بودي ، شيرخوار
مدتي بالا گرفتي تا بلوغ
سرو بالايي شدي سيمين عذار

همچنين تا مرد نام آور شدي
فارس ميدان و صيد و كارزار
آنچه ديدي برقرار خود نماند
وينچه بيني هم نماند برقرار