جان ببر آن جا که دل را بُرده ای . .

دوباره حرف دل عاشق تو بین دهان است
چنان گُدازه ی آتش فشان که در فوران است

چه پاسخی ز سلام تو بشنویم شب و روز
که جمع های جهان هرچه هست جمع کران است

سلام من به قیام و رکوع و حین سجودت
بر آن نماز که چشم انتظار صوت اذان است

اگر که عمر شود بی تو آه مَرتع شیطان
چه سود ماحصل عمر سود نیست, زیان است

برای این که بفهمیمم و روزگار بفهمد
غم تو گرچه عیان است حاجتش به بیان است

«نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق» از این رو؛
دل تو بعد هزاران هزار سال جوان است

خلاصه بر سر جنگ است این زمانه ولیکن
*خوشم که دوره ی من دوره ی امام زمان است*

_امام حسن عسکرى(ع) فرمود: «شیعیان ما در یک اندوه دائم به سر می‌ برند تا فرزندم -که پیامبر نوید ظهورش را داده است- ظاهر شود».[۱]

همچنین در دعاى ندبه آمده است: «لَیْتَ شِعْرِی، أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوَى، بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَرَى‏ أَ بِرَضْوَى أَوْ غَیْرِهَا مِنْ ذِی طُوَى‏»؛[۲] اى کاش می‌ دانستم در چه جایى منزل گرفته‌ اى و چه سرزمین و مکان تو را در بر گرفته است، آیا در کوه رضوى هستى و یا در جاى دیگر و یا در ذی‌طوى هستى.

و نیز در فرازی دیگر می‌خوانیم: «فَعَلَى الْأَطَائِبِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمَا وَ آلِهِمَا، فَلْیَبْکِ‏ الْبَاکُون‏»[۳] پس برای پاکیزگان از خاندان پیامبر(ص) و علی(ع) که درود خدا بر آن دو و خاندانشان باد، گریه‌ کنندگان باید بگریند.

در دعای ندبه و در ادامه به موضوع انتظار فرج پرداخته شده و طبیعتاً آن را نیز شایسته اشک و اندوه می‌ داند.

به هر حال و با توجّه به این‌گونه روایات، گریه کردن در فراق و تنهایی امام زمان(عج)، دلیل معرفت و نشانه محبّت قلبى است که بخشى از ایمان، بلکه نزد اهل یقین، «حقیقت» آن است و قطعاً ثواب دارد.

معرفت و محبّت، صاحب ایمان را بر گریستن در فراق حضرتشان و محنت‌ ها و اندوه‌ هایى که بر آن‌ حضرت وارد می‌ شود، بر می‌ انگیزد.

[۱]. شیخ حر عاملى، محمد بن حسن‏، إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، ج ‏5، ص 203 – 204، بیروت، اعلمى‏، چاپ اول‏، 1425ق.

[۲]. ابن مشهدى، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، ص 580 – 581، قم، دفتر انتشارات اسلامى‏، چاپ اول‏، 1419ق.

[۳]. همان.