هرچه بیشتر پیش می رویم، بیشتر دوستت دارم و هرچه بیشتر دوس

هرچه بیشتر پیش می‌رویم، بیشتر دوستت دارم و هرچه بیشتر دوستت دارم، بیشتر احساس خطر می‌کنم. احساس خطر برای از دست دادنت! برای یک روز سرد پاییزی -شاید چند سال بعد- که تو نیستی و من دارم به تمام مسیری که با تو رفتم و به دوستت دارم هایی که گفتم و شنیدم و به لبخندهای دونفره و تمام چیزی که اتفاق افتاده فکر می‌کنم و گریه‌ام گرفته! من هرچه بیشتر دوستت دارم، بیشتر می‌‌ترسم! می‌ترسم دل ببندم و به جای تمام جهان روی تو حساب کنم و تو بروی! من می‌ترسم دوست داشتنم کفافِ نگه داشتنت را ندهد!
دوباره می‌نشینم و از نو فکر می‌کنم؛ به اینکه مگر همه می‌آیند که بمانند؟ به اینکه اصلا رفتن هم جزئی از این زندگی‌ست، به اینکه گاهی حتی با رفتن و از دست دادنِ آدم‌های محبوبمان، قوی‌تر می‌شویم و یاد می‌گیریم که باید با این بخش اجتناب ناپذیر جهان هم کنار بیاییم.
من باید یاد بگیرم رفتن و از دست دادن تو را بپذیرم و با احتمالِ نداشتنت کنار بیایم، حتی اگر هرگز اتفاق نیفتد! من باید جام زهر را بنوشم، قبل از اینکه به اجبار در دهانم بریزند...
من باید یاد بگیرم در لحظه زندگی کنم و به یک قدم جلوتر قناعت کنم و نخواهم صد قدم آنطرف ترم را حدس بزنم و هزار احتمال و استدلال برای خودم بتراشم. باید برای هر ممکن و ناممکنی آماده باشم و نگذارم که ترسِ از دست دادن، مانع صمیمیت و اعتمادم به آدم‌ها شود. باید دلبسته شوم، نه وابسته و همانطور که با "درودها"، با "بدرودها" هم کنار بیایم. آدمی بود و دوستش داشتم و دوستم داشت و خاطرات خوبی داشتیم و رفت/ رفتم/ رفتیم... دنیا همین است دیگر! مواجهه‌ و عبور آدم‌ها باهم و از کنار هم. حالا این برخورد، هرچقدر طولانی یا کوتاه باشد...

#نرگس_صرافیان_طوفان

#ستایش_قلب_سربی
#عاشقانه #خاص #باران_عشق
#عشقولانه #عشق_من
#ترانه #دلتنگی #هوای_دونفره
#انتظار