عاشقانه

دوبــاره یــاد او کــردم شـبٍ پــیش
کــه تـا درمـان کــنم دردٍ دل خویــش
نــه درمــان شــد غـمِ دردم نـه تسکین
که غـم الوده شـد چون زهـری از نـیـش
مـــداوایـــی بــجــز یـــادش نــــدارم
بـه هــر در میــزنــم مـانـنـد درویـــش
عـجـب مـکتـب سـرایی دارد ایـن عشـق
در این مکتب شدم هم مات و هم کیش
شـنیـدم زیـر لـب آهســته ایــن گــفـت
بـرو ای بـیـنوا بـر مـن نی انـدیـش