معتادهای مخدر بدبختند . اگر دیده باشید وقتی نیاز دارند و

معتادهای مخدر بدبختند . اگر دیده باشید وقتی نیاز دارند و بی متاع مانده اند چه فرتوت های بی پناه آسیب پذیر بی غرور شکست خورده نحیفی می شوند ، می فهمید چه می گویم . وقتی همه دنیا را متاع می بینند ، و حاضرند شرف و آبرو و تن و روح و جان و مال و هرچه هست را بدهند تا برسند به نیاز . خدا کند ندیده باشید معتاد بی متاع مانده ای را که التماس می کند به ساقی ....
بدبخت تر از آنها که معتاد مخدرند ، معتادان عشقند . آنها که لازم است کسی در زندگیشان باشد که برایش بمیرند . آنها که اگر دوست ندارند ، مریضند . آنها که به عشق مومنند ، بی آنکه از بی اعتنایی معشوق خسته شوند . آنها که هر نشانه کوچکی را بزرگ می پندارند و هر سنگ ریزه ای را ساحل آرامش . غرق شده‌های غمگین ، در استکان خالی خوش بینی . مباد که این معتادان غریب طعمه ساقیان بیرحمی شوند که شیره جانشان را می مکند و تفاله شان را تحویل آدم بدشانس بعدی می دهند .
از هردو بدبخت تر ، معتادان تنهایی اند . آن ها که از دوست داشته شدن هم همانقدر می ترسند که از دوست داشتن . آن ها که کنج نمور سکوت می نشینند ، برای خودشان شال خیال می بافند ، شب زود می خوابند مبادا که دلشان آغوش بخواهد ، و همه خیابان ها را در سکوت راه می روند ، پناه گرفته پشت عینک و هدفون . آن تیره بخت ها که یک بار چنان مرده اند که از زنده شدن می ترسند ...