ما ز نور تو رسیدیم به سر منزل عشق
عزیز دو جهان! یوسف در چاه! دلم سوخته از آه نفس های غریبت ،که هر آن مرثیه را خلق شنیده است، شما دیده‌ای آن را..!
عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی "موج مزن آب فرات است"
و اربابِ همه سینه زنان، کشتی آرام نجات است. ولی حیف که ارباب «قتیل العبرات» است، ولی حیف که ارباب «اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین بن علی تشنه یار است..!!!
و زنی محو تماشاست ز بالای بلندی، الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...» خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را و بریدند...»
دلت تاب ندارد، به خدا باخبرم، می‌گذرم از تپش روضه که ..، تو خودت کرب و بلایی، قسمت می‌دهم آقا به همین روضه که الساعه بیایی!
أنا قتیلُ العَبرة لا یذکرونی مؤمن الا استعبر من کشته ی اشک هایم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آن که از سوز دل اشک می ریزد.
این صفت در زیارت نامه ها هم برای ایشان ذکر شده است. از جمله: و صل علی الحسین المظلوم، الشهید الرشید، قتیل العبرات و اسیر الکربات!
این لقب که به صورت قَتیلُ العَبَرَة نیز به کار می‌رود، منظور آن است که امام حسین علیه السلام شهیدی است که هم یادش گریه آور است العلامة المجلسي، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۴، ص۲۷۹.
و هم اشک ریختن در سوگ او ثواب دارد
العلامة المجلسي، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۴، ص۲۸۱.
"عامل اصلی" شهادت امام حسین علیه السلام افرادی هستند که با وجود این که می‌توانستند او را یاری کنند، فقط تماشا و دعا کردند و بر او گریستند!
صحتی سردرودی، منطق عاشوراپژوهی، ۱۳۹۴ش، ص۱۲۴-۱۲۵.
اسیر الکربات» ، کرب یعنی اندوه شدید و این تعبیر اشاره به اندوه و حزن فراوانی است که در کربلا به امام و یاران حق طلب او بر اثر ستم های دشمنان رسید!
امام رضا(ع) فرمود: «.... إنّ یوم الحسین(ع) أقرحَ جفونَنا، وأسبلَ دموعَنا، وأذلَّ عزیزَنا بأرض کرب و بلاء أورثتنا الکرب و البلاء إلى یوم الإنقضاء فعلى مثل الحسین فلیبک الباکون...؛ روز کشته شدن حسین(ع) چشمان ما را آزرده کرد و اشک های ما را روان ساخت. عزیز ما در زمین کربلا خوار شد و اندوه و بلا نصیب ما گشت، تا روز معیّن، پس گریه کنندگان باید بر حسین گریه کنند! العوالم، الشیخ عبدالله البحرانی، ص 538.
_کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد؟
بدون عشق تو عالم کجا بها دارد؟
_ای هر چه خائن و ساکت!بهراسید !ان شاءالله ظهور نزدیک است!
عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی "موج مزن آب فرات است"
و اربابِ همه سینه زنان، کشتی آرام نجات است. ولی حیف که ارباب «قتیل العبرات» است، ولی حیف که ارباب «اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین بن علی تشنه یار است..!!!
و زنی محو تماشاست ز بالای بلندی، الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...» خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را و بریدند...»
دلت تاب ندارد، به خدا باخبرم، می‌گذرم از تپش روضه که ..، تو خودت کرب و بلایی، قسمت می‌دهم آقا به همین روضه که الساعه بیایی!
أنا قتیلُ العَبرة لا یذکرونی مؤمن الا استعبر من کشته ی اشک هایم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آن که از سوز دل اشک می ریزد.
این صفت در زیارت نامه ها هم برای ایشان ذکر شده است. از جمله: و صل علی الحسین المظلوم، الشهید الرشید، قتیل العبرات و اسیر الکربات!
این لقب که به صورت قَتیلُ العَبَرَة نیز به کار می‌رود، منظور آن است که امام حسین علیه السلام شهیدی است که هم یادش گریه آور است العلامة المجلسي، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۴، ص۲۷۹.
و هم اشک ریختن در سوگ او ثواب دارد
العلامة المجلسي، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۴، ص۲۸۱.
"عامل اصلی" شهادت امام حسین علیه السلام افرادی هستند که با وجود این که می‌توانستند او را یاری کنند، فقط تماشا و دعا کردند و بر او گریستند!
صحتی سردرودی، منطق عاشوراپژوهی، ۱۳۹۴ش، ص۱۲۴-۱۲۵.
اسیر الکربات» ، کرب یعنی اندوه شدید و این تعبیر اشاره به اندوه و حزن فراوانی است که در کربلا به امام و یاران حق طلب او بر اثر ستم های دشمنان رسید!
امام رضا(ع) فرمود: «.... إنّ یوم الحسین(ع) أقرحَ جفونَنا، وأسبلَ دموعَنا، وأذلَّ عزیزَنا بأرض کرب و بلاء أورثتنا الکرب و البلاء إلى یوم الإنقضاء فعلى مثل الحسین فلیبک الباکون...؛ روز کشته شدن حسین(ع) چشمان ما را آزرده کرد و اشک های ما را روان ساخت. عزیز ما در زمین کربلا خوار شد و اندوه و بلا نصیب ما گشت، تا روز معیّن، پس گریه کنندگان باید بر حسین گریه کنند! العوالم، الشیخ عبدالله البحرانی، ص 538.
_کسی که عشق تو دارد دگر چه کم دارد؟
بدون عشق تو عالم کجا بها دارد؟
_ای هر چه خائن و ساکت!بهراسید !ان شاءالله ظهور نزدیک است!
۶.۳k
۰۸ خرداد ۱۴۰۲
دیدگاه ها (۶)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.